Zdecydowałam się podzielić z Wami moimi ulubieńcami! Będą pochodzić aż ośmiu kategorii (na początku było ich jedenaście, ale plany się zmieniły), ciekawe czy ich znacie, czy raczej będzie to dla Was pierwsze spotkanie z danymi tytułami. Wiem, że nie do wszystkich elementów układanki tego postu pasuje przydomek "popkulturowy", więc proszę Was o przymknięcie na to oczu! (Nie pytajcie, dlaczego dałam kawałek kosmosu w grafice... Nie znam odpowiedzi, po prostu mi się spodobało.) Bez zbędnych ceregieli, zapraszam Was do zapoznania się z moimi faworytami.
Ulubieniec wśród seriali miejsce na podium zajął dość niedawno, znalazł się w czołówce dopiero w poprzednie wakacje, ale skradł wówczas moje serce do tego stopnia, że obejrzałam wszystkie jego sezony, a było ich aż dziewięć. O jakim tasiemcu mowa? O Criminal Minds, czyli polskich Zabójczych umysłach. Pokochałam go od pierwszego odcinka. Moje uznanie skradł zwłaszcza nieoceniony i niezwykle barwy Doktor Reid, ale nie tylko on zrobił na mnie wrażenie. Cała ekipa rozwiązująca kryminalne zagadki zasługuje na uwagę. Plejada postaci w tym serialu jest po prostu świetna. Mamy mięśniaka, komputerowego geniusza, charyzmatycznego przywódcę grupy i ciepłą bohaterkę, która w trudnych chwilach wspiera zespół. Każdy z nich ma spore doświadczenie w walce z przestępcami, mierzą się głównie z seryjnymi zabójcami, ale nie pogardzą złapaniem psychopaty z małym dorobkiem trupów. Odrobinę rozczarowałam się sezonem dziesiątym, w którym jedynie kilka odcinków mnie zaskoczyło, ale i tak niecierpliwie czekam na 30.09, tego dnia ma zostać wyemitowany w USA pierwszy epizod jedenastego sezonu. Wrócą moi ulubieni bohaterowie! Polecam Wam ten serial, jeśli lubicie troszkę krwi, szalonych złoczyńców i zgraną ekipę śledczą, która nie boi się żadnych wyzwań. 
Kto rozpoznaje tych przystojniaków z filmu Quentina Tarantino? Znacie Pulp Fiction? W sumie mało kto ze znanych mi ludzi nie kojarzy produkcji z 1994 roku. Myślę, że niektórzy z Was mogą być zdziwieni, dlaczego nie umieściłam w tej kategorii Władcy Pierścieni... zachwycałam jednak na tą ekranizacją już wielokrotnie na blogu, myślę, że starczy tego dobrego. Co do samego Pulp Fiction to film nie może się znudzić, oglądałam go już kilkakrotnie, jest pełen smaczków, które wytrwały widz z pewnością wychwyci. Mnie w tej produkcji podobało się niemal wszystko. Uwielbiam niezwykły klimat, który zawsze towarzyszy dziełom Tarantino. Polecam Pulp Fiction, jeśli jeszcze nie mieliście okazji się z tym tytułem zapoznać.
Code Geass: Lelouch of the Rebellion — anime powstało pod szyldem studio Sunrise, za reżyserię odpowiadał Gorō Taniguchie, a scenariusz stworzył Ichirō Ōkouchie. Ogólny zarys wyglądu postaci został zaprojektowany przez grupę Clamp.
Do rzeczy.
Kocham Leloucha. Jest to jedna z najlepszych postaci, jaka stanęła na mojej drodze. Chłopak to indywidualista, geniusz, buntownik... Myślę, że nie da się go jednoznacznie określić. Do samego anime byłam dość krytycznie nastawiona, występują w nich mechy, a ja nie jestem ich zagorzałą fanką, ale wraz z rozwojem akcji coraz bardziej je lubiłam, a wręcz czekałam na momenty, w których się pojawią. Lelouch uzyskał nadnaturalną moc Geass — pozwala mu ona wydać dowolny rozkaz ofierze, jeżeli jednak jego wykonanie jest dla niej niemożliwe, nie zrobi ona nic. Ograniczeniem zdolności chłopaka jest możliwość wydania rozkazu jedynie raz. Fabuła skupia się wokół rebelii, dzięki której protagonista anime chce stworzyć przyjazny świat dla młodszej siostry, ale w głównej mierze pragnie zemścić się na brytyjskim Imperatorze, Lelouch został bowiem po śmierci matki wypędzony ze swojego kraju, a jest 17-ty w kolejności sukcesji do tronu Brytanii. Alternatywna rzeczywistość — w niej istnieje Święte Imperium Brytyjskie miażdżące Japonię i czyniące z niej Sferę 11, w której rodowici Japończycy zmuszeni zostali do życia w ubóstwie, nie poddają się jednak i tworzą ruch oporu; niezwykła technologia, charyzmatyczny główny bohater, czego chcieć więcej?
W zasadzie w tej kategorii mogłabym umieścić większość dzieł Zdzisława Beksińskiego, jak i w sumie Moneta czy Rembrandta, ale zdecydowałam się ostatecznie na Kres Założy, wejście w Bramę Bezdroży do Nawi Otchłami. O obrazach uczyłam się kiedyś pisać na lekcjach z historii sztuki, ale o tym nie jestem w sumie w stanie wydusić odpowiedniego słowa. Jest niezwykły w każdym nawet najmniejszym calu. Gdybym zaczęła się nad nim zachwycać, nie starczyłoby mi czasu na pozostałe kategorie. Jeśli jesteście ciekawi twórczości Beksińskiego, odsyłam Was do tej strony, mam nadzieję, że i Wy zachwycie się chociaż odrobinę dorobkiem tego wielkiego twórcy.
Też jestem zaskoczona tym wyborem, ale ostatnio po prostu nie gram w gry inne niż MOBA. W Dotę zaczęłam pykać stosunkowo niedawno, bo rok temu, ale muszę przyznać, że ostro wkręciłam się w bronienie Ancienta i walkę z przeciwnikami. Dota 2 jest świetną rozrywką, chociaż czasem potrafi (czy raczej gracze z drużyny) doprowadzić do szału. Sądzę, że plejada postaci, dobra dynamika i całkiem niezła grafika są atutami gry, czasem wszystko zależy od szczęścia (możesz mieć w drużynie nooba, który będzie jedynie feedował), a czasem od skilla.
Przygodę z Claymore rozpoczęłam, dzięki anime o tym samym tytule, do pewnego momentu jego akcja mnie satysfakcjonowała, ale im dalej w las, tym bardziej nie byłam przekonania do produkcji Madhouse Studios. Claymore rozgrywa się w fikcyjnej krainie, która przypomina średniowiecze, istnieje w niej wiele niepodległych miast i wiosek, cały obszar podzielony jest na 47. regionów, każdym z obszarów zajmuje się Claymore. W świecie Norihiro Yagi obok zwykłych ludzi żyją potwory zwane Yoma, którym to przeciwstawiają się tytułowe bohaterki. W anime i mandze główną postacią jest wojowniczka Clare, rosnąc w siłę, zbliża się do etapu, w którym będzie mogła zmierzyć się z zabójczynią swojej opiekunki — Teresy. Finał mangi przypadł na siódmego października ubiegłego roku, skończyła się na 27. tomach. Epilog przygód Clare i jej przyjaciół był interesujący, a sama manga wielokrotnie mnie zaskakiwała. 
Wiem, że ostatnio mało książek na Leonie, ale nie martwcie się, po prostu wrzesień to dla mnie miesiąc przygotowań do roku akademickiego, ech, już zaczęłam się dokształcać z niektórych przedmiotów, mam nadzieję, że mi wybaczycie...
Niech Book będzie z Wami,
Niech Book będzie z Wami,
