Jest mi ogromnie miło, że jakoś trafiłeś na Leona. Jestem studentką kognitywistyki, pasjonatką książek i cappuccino. Może masz ochotę pozwiedzać Leona? Śmiało! Zapraszam! Z racji tego, że lubię zwiedzać blogosferę, proszę Cię o zostawienie linku do Twego zakątka internetu, o ile takowy posiadasz, w komentarzu :)


Różnica między dobrymi i złymi ludźmi nie polega na tym, do jakich czynów są skłonni, ale jedynie, w jakim imieniu są gotowi się ich dopuścić.

Muszę przyznać, że Żałobne Opaski okazały się jak do tej pory najlepszą częścią cyklu „Ostatnie Imperium: Druga Era”, było w nich wszystko, co kocham w książkach: od humoru po akcje i sekrety, które sprawiają, że chce się czytać więcej i więcej. Sanderson stworzył świetną historię, która od początku do końca trzymała w napięciu i nie pozwalała na chwilę wytchnienia czy choćby oderwanie od niej. Losy bohaterów książki Sandersona były dla mnie istotne do tego stopnia, że poświęcałam im każdą wolną chwilę. Cóż, przewidziałam jeden element, który był dość istotny dla fabuły, ale nie zmienił mojej oceny powieści — to nie idealna, ale bardzo dobra książka. 

Wax, Marasi i Wayne nie zdają sobie nawet sprawy w jakie tarapaty przyjdzie im wpaść, ale czy się tym przejmują? Sądzę, że im więcej problemów tym ci bohaterowie są szczęśliwsi. Dla mnie są nie tylko stróżami prawa, ale również poszukiwaczami przygód, a cóż… tytułowe Żałobne Opaski dostarczą im ich bez liku. W tej części perypetii lorda Ladriana i spółki mamy nie tylko brawurowe pościgi, zakrojone na szeroką skale intrygi, ale również nieco mocniej rozbudowane relacje między bohaterami. Poznajemy bliżej więź dwóch biegunów — Marasi i Steris dostały wspólne pięć minut, a tego właśnie brakowało mi w poprzednich odsłonach Drugiej Ery, siostry w końcu mogły chwilę ze sobą porozmawiać. Pojawiają się również fragmenty Steris-Wax, które moim zdaniem wyszły Sandersonowi wręcz fenomenalnie. Początkowo w Stopie prawa nie polubiłam lady Harms, ale w Żałobnych Opaskach pokazała klasę, nie była pustą idiotką ani zimną jedzą, była bohaterką wielowymiarową i to właśnie to uczyniło z niej kogoś, kogo mogłabym polubić. Czekałam na każde momenty poświęcone Steris, zaczęłam wręcz podziwiać tę ułożoną i nieco zagubioną kobietę, cóż, ona i fabuła Żałobnych Opasek skradły mi serce. W tej części pojawia się również sporo polityki i arystokratycznych konwenansów, w obu tych przypadkach Wax wypada bardzo słabo, nie radzi sobie na balach, czuje się zupełnie zagubiony, to nie jest Dzicz, w której bez problemu radził sobie z krwawymi przestępcami. Waxilium Ladrian będzie musiał dowiedzieć się, kim właściwie jest, co chce osiągnąć, do czego dąży, co oprócz życia zgodnie z prawem jest dla niego ważne…

Czym są kilkakrotnie przeze mnie wspomniane już Żałobne Opaski? To legendarne metalmyśli należące do Ostatniego Imperatora, które obdarzają ich posiadacza mocami mitycznego władcy sprzed wieków. Waxilium Ladrian musi zdecydować czy wyruszyć w podróż za przedmiotami, co do którego nie ma pewności czy w ogóle istnieją, czy dalej ścigać cień swojego wuja… A może obie te sprawy mają ze sobą związek? W tym tomie wielkie tajemnice zostaną w końcu wyłożone na stół, a Sanderson będzie kręcił i wiercił, byśmy jak najdłużej pozostali nieświadomi, co dla nas przyszykował. Polecam Wam tę lekturę, bo jest warta bliższego poznania, ten tom pozwolił mi świetnie się bawić, momentami drżeć o życie bohaterów, odstresować się… Spróbujcie serii Ostatnie Imperium, jeśli jesteście fanami fantastyki, z pewnością ją polubicie!     

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda   





Jak już wiecie, zaczęłam w wakacje prężnie językowo działać, mam nadzieję, że kroki, które podjęłam pozwolą mi zwiększyć umiejętności władania angielskim i niemieckim. Swoją wakacyjną przygodę rozpoczęłam od Deutsch aktuell 76/2016. Już teraz mogę Wam powiedzieć, że po przeczytaniu tekstu o Bremie zamarzyłam o podróży do niej. Słyszałam o tym miejscu przy okazji zajęć z niemieckiego w liceum, kiedy poznawaliśmy bliżej bohaterów jednej z baśni braci Grimm Muzykanci z Bremy. Jak widzicie, na okładce znajdują się właśnie oni, a w tekście również o nich wspomniano. Stolica najmniejszego kraju związkowego Niemiec kusi zabytkami i swoją historią, siedzibę biskupią nadał jej sam Karol Wielki! Piękną starówka, budynkami przypominające te ze średniowiecza czy wyniosły ratusz nadają dawnego hanzeatyckiemu miastu klimat wręcz baśniowy, prawda? Jeśli jesteście ciekawi, co jeszcze można interesującego w Bremie znaleźć odsyłam Was do artykułu Bremen - pulsierendes Herz Nordwestdeutschlands, czyli do Brema - pulsujące serce północno-wschodnich Niemiec, może i Wy zapragniecie się tam udać? 

Co oprócz interesującego miejsca do zwiedzenia można znaleźć w tym numerze Deutsch aktuell? 

W kategorii Leute pojawiły się dwa artykuły, pierwszy z nich był dla mnie cóż... mało pasjonujący, dotyczył Jana Frodeno, czyli niemieckiego triathlonisty i mistrza olimpijskiego z Pekinu. Niestety, ale ta dyscyplina sportu mnie wcale nie pasjonuje, więc nawet o tym sportowcu wcześniej nie słyszałam. Chociaż jego treść nie sprawiła mi radość, to sformułowania jakie się w niej pojawiły poszerzyły moje językowe horyzonty, ukończyć zawody jako zwycięzca czy nastanie nocy? Skradły moje serce. Drugi artykuł został poświęcony Angelique Kerber, tę tenisistkę kojarzę i doskonale zdaję sobie sprawę z jej osiągnięć, ale miło było poczytać o tym w jej ojczystym języku i dowiedzieć się czegoś nowego o tej wybitnej sportsmence. 

W magazynie znalazło się miejsce dla trzech artykułów kulturalnych, na które szczerze mówiąc, najbardziej czekałam. Były one kolejno o Dniach Hesji, Festynie z okazji zamążpójścia Marcina Luthera i Karlu Dedeciusie. Niezwykle dobrze czytało mi się wieści dotyczące festynu organizowanego z okazji ślubu Marcina Luthera i Kathariny von Bora, o ile o reformatorze z Wittenbergu wiem całkiem sporo, to o jego żonie nie wiedziałam niemal nic, dzięki temu artykułowi mogłam znacznie poszerzyć swoją wiedzę i o pani von Bora, i o powodach jej małżeństwa z Luthrem. Ostatni artykuł z tego działu jednak był chyba największym smaczkiem numeru, Karol Dedecius wcześniej dla mnie osoba zupełnie nieznana, teraz bardzo żałuję, że dopiero o nim usłyszałam, zwłaszcza, że pałał się wszech pojętą literaturą. Był tłumaczem i popularyzatorem polskiej literatury, przekładał na język niemiecki Miłosz,a Szymborską czy też Różewicza... A urodził się w osiadłej w Łodzi niemieckiej rodzinie, uczył się w gimnazjum imienia Stefana Żeromskiego. Historia jego życia do prostych nie należy - został wcielony do Wermachtu, walczył pod Stalingradem. Niezwykle barwna i warta poznania postać!

Najlepsze dopiero miało jednak nadejść, czyli tekst o mężczyznach i ich brodach! Szczerze mówiąc, uwielbiam facetów z nimi, a dowiedzenie się jak na tę sprawę zapatrują się Niemcy, było szczególnie interesujące...

Te i jeszcze inne teksty znajdziecie w majowo-czerwcowym Deutsch aktuell, ja nauczyłam się sporo słówek, o których nawet istnieniu bym nie pomyślała! Czyli kinderpopoglatt - gładki jak pupa dziecka prosto z tekstu o brodach! Czy nie jest śliczne? Żegnam Was i pozdrawiam, dam znać jak idzie mi nauka języków, na razie nie jest źle!


Za możliwość przeczytania magazynu dziękuję wydawnictwu:

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda



Witajcie w wakacyjnym wydaniu Miss miesiąca! 


Miejsce najniższe na podium w tym miesiącu zajmuje okładka w wykonaniu Dominika Brońka do opowiadania Brandona Sandersona Duszy Cesarza, a dlaczego? Ta eteryczna dama na okładce zdecydowanie zadziałała na moją wyobraźnie! 

Miejsce drugie to w tym miesiąca okładka do V.E.Schwab Mroczniejszego odcienia magii, cóż, muszę przyznać, że nie byłam pewna na początku, co przedstawia okładka tej powieści, ale gdy w końcu zdałam sobie sprawę, co na niej jest - zakochałam się. 











Pierwsze miejsce i tytuł Miss Lipca wędruje do Przyszła na Sarnath Zagłada H.P Lovecrafta, ta książka jest nie tylko piękna z okładki, ale również jej środek zachwyca, cudowne ilustracje, klimatyczne rozpoczęcia rozdziałów, piękne strony... Jest na czym zawiesić oko!  












Matylda

Nie mam pojęcia, co mam napisać Wam w recenzji, z jednej strony Pojedynek Marie Rutkoski miał w sobie ogromny potencjał, a z drugiej został on zwyczajnie zaprzepaszczony przez ogrom niepotrzebnych dialogów o rzeczach zupełnie nieistotnych. Po tej książce odechciało mi się wybierać sukienki na wesele kuzynki, zbyt wiele razy rozmowa o ubraniach pojawiała się w powieści... Zanim jednak zacznę marudzić, przedstawię Wam pokrótce o czym jest Pojedynek, dobrze? 

Kestrel jest córką jednego z najbardziej wpływowych ludzi w Imperium, ma wszystko, czego Valorianka mogłaby zapragnąć. Nie musi się o nic martwić, wiedzie życie przepełnione zabawami i pozbawione wszelkich trosk. Na drugiej stronie barykady znajduje się niewolnik, Herrańczyk, życie pozbawiło go wszystkiego i wszystkich, których kochał, ale on nie poddaje się, ma siłę, by butnie mierzyć się z przeciwnościami losu. Te dwójkę połączy przypadek, zbyt pochopnie podjęta decyzja, która odmieni ich i ich spojrzenie na świat na zawsze...

Opis na okładce obiecuje "Zajadłe pojedynki, podstępne salonowe gry, pozornie beztroskie bale, brudne plotki, tajemnice poliszynela i dzika rewolta - to wszystko wkrótce wypełni ich życie", jestem rozczarowana, bo z tego opisu nie dostałam nic. Plotki może i były, ale nie jakieś szczególnie brutalne, by sobie nimi zaprzątać głowę... Jedna wysunęła się na czoło peletonu, ale szybko została zdławiona i zastąpiona przez zupełnie co innego... Dzika rewolta? Hm, przeczekaliśmy ją w pałacowych wnętrzach i niestety, ale tak naprawdę było jej zdecydowanie zbyt mało, by mnie choćby zainteresować. Chciałabym ją obserwować z bliska, być w jej wirze, ale niestety nie dane mi to było, a krótkie urywki bitew tego zdecydowanie nie rekompensowały. Tajemnice poliszynela? Cóż, autorka chyba cierpiała na syndrom szybkiego zdradzania szczegółów, co sprawiło, że niektórych wątków bardzo łatwo było się domyślić. Zajadłe pojedynki - był jeden. Podstępne salonowe gry- a tutaj nie wiem, o co chodziło, czy o grę w żądła i kły, czy może o rozgrywki arystokracji, jeśli o to drugie, to ja przepraszam bardzo, ale śmiech na sali... Ogólnie Rutkoski nie udało się wciągnąć mnie w swoją intrygę, była ona zbyt prozaicznie potraktowana, zbyt naiwnie. Zresztą sama główna bohaterka niby miała zostać wykreowana na sprytnego stratega, to jednak miejscami jej decyzje były bardzo infantylne. Ale mimo wszystko muszę przyznać, że polubiłam tę historię, podobnie jak Kowala, który wielokrotnie w tej powieści skradł mi serce. Jest on zdecydowanie najlepiej stworzoną przez Rutkoski postacią. Gorzej jednak mają się bohaterowie drugoplanowi, którzy niestety w większości byli jedynie białymi kartami...

Pojedynek został osadzony w ciekawych realiach i to w tym miejscu mam do autorki największe zastrzeżenia, świat przedstawiony potraktowała po macoszemu, nie wiedziałam o nim niemal nic. Była jakaś wojna, jakieś miasto, jakieś Imperium, ale nic nie zostało opisane z należytą pieczołowitością, pisarka skupiła się na pozbawionych drugiego dna dialogom i opisom rozterek bohaterów. O historii świata zostało napomknięte, ale nie na tyle by mogłoby to urozmaić i dodać charakteru powieści, a to jednak miejsce stworzone przez Rutkoski, więc nie mogłam sobie zbyt wiele dopowiedzieć...

Przeczytałam Pojedynek podczas podróży pociągiem, nie jest on mimo moich wszystkich narzekań powieścią złą, jest zwyczajnie powieścią niedopracowaną, gdyby Rutkoski poświęciła mniej czasu zapychaczom fabuły, a istotniejszym wydarzeniom, byłoby zdecydowanie lepiej. Historia Kestler i Arina chociaż oparta na schematach - "zakazane uczucie", "bogacz-biedak" czy "srogi ojciec-dziecko" jest warta uwagi. W moim mniemaniu Pojedynek Rutkoski to książka nieco podobna do Rywalek Keiry Cass, z pewnością w wydaniu lepszym i ambitniejszym, ale wciąż klimatem trącającym o disneyjowskie bajki. Mamy piękne suknie, pięknych mężczyzn, piękne wnętrza i pełne przepychu bale... Odrobina baśni, prawda? Oczywiście to zdecydowanie brutalniejszy świat, a dwoje głównych bohaterów będzie musiało zmierzyć się z trudnymi wyborami, między własnymi uczuciami, a lojalnością wobec ojczyzny, jednak autorka pomaga swoim kukiełkom jak tylko może Jeśli więc szukacie czegoś, co świetnie zabija czas, nie jest zbyt krwistą lekturą, a główny bohater czaruje swoją osobowością, to z czystym sercem mogę Wam tę powieść polecić, nie jest ona długa, a dostarcza sporo rozrywki...

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda


1. Nowe książki na półce
Znacie to uczucie, kiedy listonosz przynosi nową powieść, kiedy idziecie do księgarni niby po nic, ale jednak wychodzicie z książką... Trzema książkami... Ewentualnie siedmioma, a wszystkie z nich wydają się niezwykłe. 


Z kupnem książki jest jak z wyjściem na piwo, idziesz na jedno, a po siódmym zastanawiasz się czy pijesz dalej czy zmieniasz pub... - z życia wzięte. 

2. Kiedy szmira, która nikomu się nie odpowiada, zaczyna mi się podobać 




3. Wysyp premierowy 
W pewnym momencie blogosferę zasypuje jedna, dwie książki, które pojawiają się niemal na każdym blogu i wówczas, co? Cóż, też masz ochotę ją przeczytać, bo wszyscy już mają swoje zdanie,a czuję jakbym żyła w jakimś innym świecie.
 
4. Kiedy ktoś kto w ogóle nie czyta książek, pyta mnie po czytam
Niemal każdy z nas ma takich znajomych, którzy uważają, że książki są słabe albo zadających odwieczne pytanie A nie nudzi cię czytanie? 

5. Kiedy jednak książka, która na początku miała być słaba okazała się całkiem dobra
Początek taki sobie, niby nużący, ale czytam dalej - aż tu nagle okazuje się, że książka jest całkiem w porządku. 


Niech Book będzie z Wami, 
Matylda


Jeśli rysować ten sam obraz, raz za razem, na stercie papieru, pomyślała Shai, w swoim czasie ten obraz znajdzie się odciśnięty również na dolnych kartach. Bardzo głęboko.

Ostatnio mogliście zauważyć na moim blogu zawód twórczością Sandersona, a mianowicie Stalowym Sercem, czy w krótkim, bo zaledwie stustronowym opowiadaniu był w stanie połatać me złamane przez niewypał serce? Cóż, Dusza cesarza nie jest szczególnie pasjonującą lekturą, tam niemal nic się nie dzieje, wszystko toczy się w jednym miejscu, na łamach książki pojawia się zaledwie kilka postaci, ale jest napięcie, są wspaniałe niuanse, które pozwalają wciągnąć się w lekturę opowiadania... Mogłabym napisać, że Dusza cesarza to teatr jednego aktora — Shai, która musi dzięki sprytowi rozwiązać sytuację, która wydaje się bez wyjścia i albo uratować cesarstwo i siebie, albo w razie niepowodzenia zostać zgładzona. Jej los wisi na cieniutkim włosku, jeśli tylko mocniej nim szarpnie, jeśli na zbyt wiele sobie pozwoli, straci głowę.

Sanderson stworzył świetnie skonstruowaną intrygę. Chociaż niemal cały czas towarzyszymy tylko i wyłącznie Shai, to jednak dzięki temu, że jest niezłą obserwatorką, możemy dowiedzieć się czegoś więcej o pozostałych postaciach. Shai jest Fałszerzem, kimś kto jest w stanie zmienić jedną rzecz w drugą, majstrując przy jej historii, nie ma kogoś, kto byłby w stanie ją doścignąć. Nie jest jednak niezwyciężona, przecież dała się złapać i uwięzić... Drugą wyróżniającą się postacią jest Gaotona, który swoją mądrością i szczerością, wzbudza ogólny szacunek. Nie pojawia się często na łamach Duszy cesarza, ale momenty z nim należały do tych według mnie najprzyjemniejszych. Sanderson chociaż miał niewiele stron do dyspozycji, to udało mu się stworzyć postacie z krwi i kości, którym szczerze kibicowałam. Na początku nie pałałam przyjaznym uczuciem do Shai, do końca nawet nie wiem dlaczego, ale potem zaczęłam za nią trzymać kciuki, była mieszanką zdyscyplinowana, sprytu i odwagi, 

Na uwagę zasługuje również fakt, że Sanderson czerpał inspirację, pisząc to opowiadanie z kultury azjatyckiej. Wszystko, co pojawiało się w Duszy Cesarza wyobrażałam sobie na modłę chińską — meble, pomieszczenia, bohaterów. Ogólnie sam Pałac Cesarski według mnie przypominał właśnie Zakazane Miasto. Te małe smaczki potęgowały moją radość z lektury.

Muszę przyznać, że Dusza cesarza nie była absorbującą lekturą, jej czytanie zajęło mi raptem ponad godzinę. To dobra książka, ale z pewnością nie wydałabym na nią 20 złotych, zwłaszcza, że ostatnie dwadzieścia stron stanowią jedynie reklamy książek wydawnictwa Mag… Jeśli dorwiecie to opowiadanie w promocji, tak jak ja, polecam sięgnąć po Duszę cesarza, jeśli jednak fantastyka, orient i krótka forma do Was w ogóle nie przemawia, cóż… zawsze możecie zaryzykować. Ta historia oprócz ciekawej treści może zaoferować Wam coś jeszcze, może pobudzić Was do myślenia, czy niesamowite fałszerstwo, to już dzieło sztuki? Jakimi kryteriami trzeba się posłużyć, by praca  na te miano zasłużyła? Czy fałszerz to artysta?  

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda


Pierwszy sezon Blindspot dobiegł końca, co mogę o nim powiedzieć? Cóż, oczekiwałam czegoś więcej, czegoś co mnie mocniej wciągnie, bardziej poruszy, mocniej wstrząśnie, dostałam za to całkiem nieźle skrojony serial, który ma potencjał, ale za bardzo chce... W Blindspot, co odcinek dzieje się tyle, że ma się wrażenie, że scenarzyści chcieli upchnąć wszelkie możliwe wątki, jakie nasunęły im się na myśl. Mamy więc korupcję, rosyjskich szpiegów, północnokoreańskich sympatyków, porwane samoloty... Jest tu wszelkie zło, a wszystkie te aspekty znalazły się w tatuażach Jane Doe. 

Times Square.  Torba z niemożliwą do określenia z zewnątrz zawartością. Może tykać w niej bomba, która rozwali pół miasta, może być tam sterta skradzionej kasy, ale nikt nie spodziewa się wytatuowanej i zagubionej, zupełnie nagiej kobiety. Nie wie, kim jest. Nie wie, jak się nazywa. Nie wie, czy lubi kawę czy herbatę. Ona nie wie o sobie nic. Rozwój wydarzeń i miejsca, sprawiają, że Jane ma przebłyski przeszłości, jednak nie są one pokaźne i niczego nie może być pewna. Kto sprawił, że jej ciało stało się mapą zbrodni? Czy to ktoś dobry? Czy może zły? Bohaterowie gonią za zagadkami, które z początku wydają się dość niegroźne, ale w miarę upływu czasu, okazują się trudnymi orzechami do zgryzienia. Zespół, na którego czele stoi Kurt Weller, narażony jest na ciągłe niebezpieczeństwo.

W serialu pojawia się sztampa znana z większości tego typu produkcji, mamy geniusza komputerowego, który jest za razem omnibusem w dziedzinach wszelakich, jest szefowa, która trzyma wszystkich silną ręką, jest wreszcie wspomniany już Kurt Weller, czyli odważny osiłek, oddany, a jednocześnie z szarganą przeszłością, którego nazwisko znalazło się na jednym z tatuażów Jane. Jest też dwójka postaci robiąca za tło dla osiłka i tajemniczej kobiety. Oboje dość podejrzliwi. Oboje coś skrywający. 

Wizualnie serial jest świetny, muzycznie też niczego sobie, fabularnie całkiem zacnie się rozwija, jestem ogromnie ciekawa zagadek, które wciąż skrywają tatuaże Jane i ona sama. Kobieta jest czystą kartą, powoli odnajduje się w świecie, ale nie potrafi ufać, nie potrafi żyć z ludźmi, za to bić się, latać samolotem i mówić po chińsku, cóż, to już potrafi. Jane nie jest zwykłą dziewczyną znalezioną w torbie. Ona jest kimś więcej. Czy zaakceptuje siebie sprzed utraty pamięci? Kim była? Co robiła? Dlaczego jej ciało jest mapą zbrodni? Polecam, byście się tego sami dowiedzieli.

Matylda


Wakacje to pora, w której obiecuję sobie, że w końcu zacznę szlifować języki, ale zazwyczaj wychodzi mi to dość marnie, bo nie mogę znaleźć dla siebie odpowiednich pomocy naukowych... Nie umiem korzystać ze standardowych repetytoriów, moja mama kiedyś kupiła Blondynkę na językach i muszę przyznać, że więcej błędów książce językowej nie znalazłam, wolę więc przeglądać internet w nadziei znalezienia jakiś ciekawych artykułów, ale nie zawsze takowe udaje mi się dorwać. W tym roku postanowiłam lepiej do tego podjeść! Najprawdopodobniej w sierpniu wyjeżdżam do pracy na trzy tygodnie do Hanoweru, więc motywacji do powtórki niemieckiego mam co niemiara. Wydawało mi się, że niemiecki znam dość dobrze, jednak z biegiem czasu wiele pozapominałam i nie wiem czy dam sobie radę z moim obecnym językowym poziomem, z pomocą jednak przyszło mi wydawnictwo Colorfulmedia i ich Deutsch Aktuell. Przyznam, że to czego właśnie poszukiwałam - aktualności prosto z Niemiec (muszę być chociaż odrobinę na czasie, jeśli chcę nawiązać jakiś kontakt z Niemcami, si?), ale jeśli tych nowinek będzie za mało Deutsch Aktuell oferuje uniwersalne tematy, które cóż będę mogła wykorzystać w rozmowach, plusem magazynu są słowniczki do tekstów - ślęczeć ze słownikiem, czytając dany artykuł mi nie odpowiada. No, ale w porządku, mnie interesuje Deutsch Aktuell i English Matters (mam na studiach z nim do czynienia, a że chcę po zakończeniu ich wybyć zagranicę, to miło by było mieć angielski na wysokim poziomie), ale nie wszyscy lubią niemiecki czy angielski... Pozwólcie, że przedstawię Wam pokrótce magazyny w ofercie Colorfulmedia, może i Was coś zainteresuje?




Oprócz powyższych czasopism Colorful media oferuje również naukę języka rosyjskiego wraz z magazynem Ostanowka: Rossija, który jest jedynym takim w Polsce, a ukazuje się co trzy miesiące. A dla osób, które znają już świetnie angielski z pewnością pomocą przyjdzie Business English Magazine. 

Będę dawać Wam znać o moich postępach w nauce języków, mam nadzieję, że dobrze mi ona pójdzie, bo inaczej spalę się ze wstydu przed samą sobą...

Możecie zakupić powyższe magazyny na: KLIK

Niech językowy Book będzie z Wami, 
Matylda

Odkryłam TEDa na studiach i od tego momentu moje życie stało się pełniejsze. To taki... Youtube dla osób, które chcą poszerzyć swoje horyzonty myślowe - nie zrozumcie mnie źle, na youtube też można znaleźć wartościowe treści, ale trudno się do nich przebić, a na TEDzie, gdziekolwiek nie spojrzycie tam pojawiają się prezentacje, które mogą przed nami odkryć tajemnice świata. Tak jest z tymi pięcioma prezentacjami, nie martwcie się, każda z nich jest z polskimi napisami. 

Język pisany, charakterystyczny dla cywilizacji ludzkiej, nie pojawił się znikąd. Tysiące lat przez powstaniem w pełni wykształconego systemu pisma nasi przodkowie tworzyli znaki geometryczne na ścianach jaskiń, w których żyli. Paleoantropolog, badaczka sztuki naskalnej i starsza stypendystka TED Genevieve von Petzinger, bada i klasyfikuje te prastare znaki pozostawione w jaskiniach Europy. Odkryta przez nią jednolitość znaków sugeruje, że komunikacja graficzna i zdolność do zachowywania oraz przekazywania wiadomości poza jednym miejscem w czasie, może być znacznie starsza, niż myślimy.

Ile z tego, co sądzisz, że wiesz na temat mózgu, to mit? Podczas tej wieloprzystankowej podróży po obalonej nauce Ben Ambridge odwiedza 10 popularnych założeń psychologicznych, które okazały się mylne, oraz wyjawia kilka zaskakujących faktów o pracy naszego mózgu.

Ludzki mózg jest skomplikowany — jego objętość w stosunku do naszego ciała jest wręcz ogromna, potrzebuje wielkich nakładów energetycznych, ale dlaczego jest właśnie taki? Co pozwoliło nam osiągnąć inteligencję? Neuronaukowiec Suzana Herculano-Houzel zabawiła się w detektywa, spróbowała rozwikłać zagadkę naszego mózgu... 


Neil Harbisson urodził się z rzadką wadą: ślepotą barwną. Od pewnego czasu, elektryczne oko na jego głowie przetwarza kolory w dźwięki. W rezultacie zamiast widzieć gamę szarości słyszy symfonię kolorów. Co więcej, słyszy też obrazy i ludzkie twarze.


Szympans też człowiek. No, może nie do końca. Prawnik Steven Wise od 30 lat pracuje nad zmianą statusu prawnego tych zwierząt z „rzeczy” na „osoby”. Jak opisuje w swojej fascynującej prelekcji, przyznanie, że zwierzęta takie jak szympansy mają niezwykłe zdolności poznawcze oraz zmiana sposobu, w jakie je traktujemy, nie jest kwestią prawniczej semantyki, ale naszym moralnym obowiązkiem.

Źródło opisów i ilustracji: ted.com
Oglądacie TEDa? :) 
Dajcie znać w komentarzach!
Niech Book będzie z Wami, 
Matylda



Jakie to było smaczne! Siadając do tego filmu, spodziewałam się czego na miarę Małych agentów połączonych z Jamesem  Bondem, dostałam za to całkiem nieźle skrojony film szpiegowski, w którym akcja i humor sprawiają, że nie można się nudzić. 

Nie jestem fanką filmów o Bondzie, już dawno się nimi przejadłam, kolejne części emitowane od czasu do czasu w telewizji znam już niemal na pamięć, chciałam czegoś nowego, czegoś świeżego i oto jest Kingsman w reżyserii Matthew Vaughna. To produkcja niewymagająca, ale jednocześnie świetnie nadająca się na miły wieczór ze znajomymi, ale od początku...

Colin Firth w roli mentora i tajnego agenta spisał się śpiewająco. Groteskowym było widzieć go wręcz w komiksowej walce, zawarto w niej dużo zwolnień, dużo wywijasów, miałam wrażenie, że sceny niektórych bijatyki wręcz wyrwano z Kill Billa, krew się lała a w zwolnionym tempie latały zęby... Na postać graną przez Firth złożył się jeszcze jego wspaniały akcent i po prostu świetna gra aktorska, cóż, czy Colin przypomina Wam, któregoś z Bondów? No, ani trochę prawda? Garniturze upodabnia się do dżentelmena, jakiegoś polityka, a nie zabijającego i świetnie walczącego szpiega. Dalej mamy dzieciaczki, które rozpoczynają szkolenie na członka Kingsman, myślałam, że etap przygotowawczy będzie najnudniejszym elementem filmu, myliłam się! Zadania jakie czekały na młodych agentów, ich zapał, motywacje, w sumie wszystko, co z nimi związane było ciekawe, kibicowałam Eeggsy'emu. Chłopak to bohater, który budzi sympatię, jego zachowanie i strój zupełnie odbiegają od standardów Kingsman. Nigdy nie miał lekko, po śmierci ojca życie jego i jego matki było trudne, jej partner nie szanuje ani jej, ani Eggsy'ego. Nawet właśnie ta społeczna warstwa filmu mnie ujęła, nie była nachalna, wręcz przeciwnie, sprawiła, że chłopak nabrał wyrazistości. 

Na osobny akapit zasługuje Samuel. L. Jacskon, któremu... na widok krwi robiło się słabo, czyż to nie uroczy wątek? Grany przez aktora szalony zły jest postacią komiczną w swej diaboliczności, a plan, który uknuł sobie w główce jest jednocześnie poroniony i przerażający. Jackson sprawdził się w roli genialnie, w Richmondzie Valentine było wszystko, od szalonego wzroku do groteski. 

Dalej mamy mrugnięcia w stronę widza, a ich było całe mnóstwo, miałam wrażenie, że reżyser chciał stworzyć pastisz niezliczonej ilości produkcji, a tu walnął apokalipsę zombie, a tu odniesienia do Kill Billa, Bonda... Podobały mi się te smaczki, dodawały ostrości Kingsmanowi. Muzyka i zdjęcia również wypadły całkiem nieźle. Oglądałam film z chłopakiem i oboje byliśmy z seansu zadowoleni, dobra zabawa jest z Kingsman: Tajne służby wręcz gwarantowana.

Matylda



1. Wyznania Katarzyny Medycejskiej C.W Gortner



Dla jednych była bezlitosną królową, którą wprowadziła Francję w erę barbarzyńskiej przemocy; dla innych oddaną wybawczynią monarchii.

Powieść odsłania przed nami intymny świat Katarzyny Medycejskiej, kobiety, która dla dobra rodziny i państwa podjęła zabójczą walkę o władzę, poświęcając swoje uczucia na ołtarzu powinności królowej.

Wyznania Katarzyny Medycejskiej to niezwykła podróż od baśniowej doliny Loary, przez bitewne pola wojen religijnych, po wypełnione motłochem ulice Paryża - podróż, której bohaterka jest jedną z najbardziej oczernianych i niedocenianych władczyń świata.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Mam ją na półce od kilku lat, ale jeszcze nie zdołałam się z nią do końca zaponać, ciągle mi coś przerywało lekturę. Na przełomie gimnazjum i liceum uwielbiałam takie historie, jestem ciekawa czy teraz też tego typu powieść będzie w stanie mnie zauroczyć. 


2. Przyszła na Sarnath zagłada. Opowieści niesamowite i fantastyczne H.P Lovecraft

„Przyszła na Sarnath zagłada. Opowieści niesamowite i fantastyczne” to drugi po „Zgrozie w Dunwich i innych przerażających opowieściach” wybór najlepszych utworów H.P. Lovecrafta. Tym razem klasycznym opowiadaniom grozy, takim jak „Zeznanie Randolpha Cartera”, „Reanimator Herbert West” czy „Coś na progu”, towarzyszą utwory fantastyczne, tajemnicze i piękne wędrówki po krainie snów – na czele z krótką powieścią „Ku nieznanemu Kadath śniąca się wędrówka”, jednym z największych popisów kosmicznej wyobraźni pisarza.

Opowiadania uzupełnia słynny esej Lovecrafta „Nadprzyrodzona groza w literaturze”, niezrównany przewodnik po literackiej grozie, po raz pierwszy z dokładną bibliografią.

Wszystkie utwory w wiernym, znakomitym literacko przekładzie Macieja Płazy, który za „Zgrozę w Dunwich i inne przerażające opowieści” został nagrodzony przez „Literaturę na Świecie”. Książkę wzbogaca obszerne posłowie i zdobią znakomite ilustracje Krzysztofa Wrońskiego.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? KOCHAM LOVECRAFTA całym swoim serduchem, więc gdy tylko doszły mnie słuchy o premierze tego zbioru, wręcz nie mogłam się doczekać tej książki. 

3. Jak zostałem głupcem Martin Page

Organizacja społeczna mrówek jest znacznie doskonalsza od naszej, doskonalsza niż ta, jaką zdolny jest stworzyć człowiek, a przecież żadna mrówka nie otrzymała katedry na Sorbonie. Wyjątkowo zabawna książka! Antoni czuje się staro, chociaż jest młody. Uważa, że inteligencja to rodzaj kalectwa albo choroba społeczna. Jak jej się pozbyć? Może ucieczka w pijaństwo? Może unicestwienie razem z ciałem? Bohater podejmuje kolejne próby i wpada w tarapaty. I całkiem niechcący głupio, zbija majątek. Pewnie wiódłby swój głupi żywot pośród bogatych głupców, gdyby nie dawni przyjaciele, którzy postanowili go ocalić. Jak i przed czym?

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Czytałam tę powieść wiele, wiele lat temu, teraz jestem ciekawa ponownego jej odbioru. 

4. Królowie Dary Ken Liu


Oto misterna, wielowątkowa i wielopoziomowa opowieść przepełniona duchem Orientu, którą pokochał cały fantastyczny świat. Porywająca historia o walce z tyranią, mechanizmach politycznych, braterstwie i rywalizacji zdolnej obrócić wniwecz wszystko, co cenne.

Cwany i czarujący hulaka Kuni Garu oraz stanowczy i nieustraszony Mata Zyndu zdają się zupełnymi przeciwieństwami. Mimo to, gdy niezależnie od siebie występują przeciwko cesarzowi, szybko zawiązuje się między nimi przyjaźń. Łączy ich upór w dążeniu do celu i walka ze wspólnym wrogiem. Po obaleniu władzy ich drogi rozchodzą się w dramatycznych okolicznościach. Dzielą ich wizje co do kierunku, w którym powinien zmierzać świat, oraz… pojęcie sprawiedliwości.

„Królowie Dary”, pierwsza część cyklu „Pod sztandarem Dzikiego Kwiatu” autorstwa uhonorowanego prestiżowymi nagrodami Kena Liu, to lektura obowiązkowa dla wielbicieli fantastyki z najwyższej półki.


Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Cóż, czytałam wiele dobrego o tej powieści, więc mam nadzieję, że również mnie zauroczy, na jej korzyść zdecydowanie działa fakt, że ma w sobie szczyptę orientu. 

5. Krew i stal Jacek Łukawski

Gdy krew bohaterów zrosi Martwą Ziemię, stal będzie musiała dosięgnąć zdrajców.

Sto pięćdziesiąt lat po powstaniu Martwej Ziemi z twierdzy granicznej wyrusza oddział żołnierzy, by wąskim przesmykiem przekroczyć zapomnianą krainę. W starym klasztorze u podnóża Smoczych Gór ukryte jest coś, co musi powrócić do królestwa, zanim Zasłona Martwej Ziemi pęknie i zaniknie.

Silny oddział pod dowództwem Dartora, starego, zaprawionego w bojach oficera, wkracza w suche stepy, by zmierzyć się z demonami przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Prawdziwy cel misji zna tylko przysłany w ostatniej chwili przewodnik. Lecz nawet on – tajemniczy Arthorn – nie przypuszcza, jaki los przygotowali dla nich bogowie i jak krucha jest równowaga znanego im świata.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Dawno nie czytałam tego typu fantastyki spod pióra polskiego autora, dodatkowo chciałam jakiegoś rodzimego autora uwzględnić w wakacyjnych planach. 

6. Pojedynek Marie Rutkowski

Nigdy nie mieli być razem. 17-letnia Kestrel, córka generała, prowadzi ekstrawaganckie życie i cieszy się wieloma przywilejami. Arin nie ma nic poza koszulą na grzbiecie. Kestrel jednak, pod wpływem impulsu, podejmuje decyzję, która nieodwołalnie związuje ich ze sobą. Chociaż oboje próbują z tym walczyć, nie mogą nic poradzić na to, że rodzi się między nimi miłość. W imię bycia razem muszą zdradzić swoich ludzi… a w imię lojalności krajowi muszą zdradzić siebie nawzajem.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Wygrałam tę książkę w konkursie, więc miło by było ją bliżej poznać.


7. Mądrość psychopatów Kevin Dutton

Psychopata. Słowo to kojarzy nam się natychmiast z mordercami, gwałcicielami, zamachowcami-samobójcami i gangsterami. Ale inaczej niż w filmach, prawdziwi psychopaci nie zawsze uciekają się do przemocy i nie zawsze popełniają przestępstwa. Wręcz przeciwnie. Mają wiele zalet.

W swojej przełomowej wyprawie w świat psychopatów ceniony angielski psycholog Kevin Dutton ujawnia, że istnieje coś takiego jak „skala szaleństwa”, na której każdy z nas ma swoje miejsce. Wykorzystując najnowsze osiągnięcia w dziedzinie obrazowania mózgu i neurobiologii, wykazuje, że jedynie cienka linia oddziela zdolnego chirurga od seryjnego mordercy. A swoje spektrum psychopatii ilustruje niezwykle przekonującymi i zaskakującymi badaniami.

Dutton dekonstruuje źle pojmowany termin „psychopata” za pomocą śmiałych artykułów i oryginalnych badań naukowych. Rozmawia z psychopatami zamkniętymi w pilnie strzeżonym szpitalu Broadmore, poddaje się eksperymentowi, który czyni z niego psychopatę, odwiedza mnichów buddyjskich, by śledzić ruch ich gałek ocznych i mikroekspresje, i udowadnia, że dzisiejszy bandzior czający się na źle oświetlonym parkingu jutro może się stać bohaterskim żołnierzem Sił Specjalnych.

Wysuwa również kontrowersyjną tezę, że nasze społeczeństwo staje się coraz bardziej psychopatyczne. Psychopaci są nieustraszeni, pewni siebie, charyzmatyczni, bezwzględni i skupieni na celu – a jest to zestaw cech niezbędnych, by odnieść sukces w dwudziestym pierwszym wieku.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Bo zamierzam na jej podstawie skleić dla Was jakiś ciekawy post.

8. Stół króla Salomona Luis Montero

Pełna inteligentnego humoru i zagadek powieść osnuta tajemnicą, w której śmierć i niebezpieczeństwo czają się na uliczkach współczesnych miast i w podziemiach średniowiecznych zamków

Tirso Alfaro, doktorant na wydziale historii sztuki, podczas praktyki w muzeum w Canterbury jest świadkiem kradzieży zabytkowej pateny. Po powrocie do Madrytu odpowiada na enigmatyczną ofertę pracy i bierze udział w osobliwym procesie rekrutacji, nawet nie podejrzewając, że na próbę wystawia go tajna organizacja - Narodowy Korpus Poszukiwaczy, którego celem jest odzyskanie cennych dzieł sztuki należących do dziedzictwa Hiszpanii. Wkrótce Tirso włączy się do szaleńczej pogoni za mitycznym Stołem Salomona, który wedle legend może przynieść tylko nieszczęście. Tym samym zostanie wciągnięty w oszałamiającą spiralę niebezpieczeństw, zdrady i śmierci.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Zaczęłam czytać tę książkę, ale przerwałam po pierwszych stronach, bo jedno sformułowanie pojawiało się zbyt wiele razy, postanowiłam jednak dać tej powieści szansę. 

9. Boski Ogień Brian Staveley

Drugi tom "Kroniki Nieciosanego Tronu". Troje dzieci cesarza, trzy ścieżki do władzy. Ceną za zwycięstwo może być zagłada.

Adare ucieka z Pałacu Brzasku, aby stawić czoło spiskowi wymierzonemu w jej rodzinę. Gdy roznosi się wieść, że jest ulubienicą bogini-patronki cesarstwa Annuru, znajduje zwolenników, którzy pomagają jej zawładnąć stolicą. Groźba inwazji barbarzyńskich hord każe jednak rywalom zjednoczyć siły przeciwko wspólnemu wrogowi.

Nieuchronnie narasta też konflikt Adare z jej bratem Valynem, dezerterem z elitarnej cesarskiej jednostki wojskowej - Kettralu. Ich brat Kaden, prawowity dziedzic Nieciosanego Tronu, toczy własną walkę i przedostaje się do stolicy przy pomocy niezwykłych sojuszników.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Bo to książka, którą pobieżnie przeczytałam, bo byłam zbyt ciekawa akcji w niej, więc teraz muszę ją jeszcze raz chwycić w swe łapki, by cieszyć się lekturą. 

10. Elantris Brandon Sanderson

Elantris – gigantyczne, piękne, dosłownie promienne miasto, zamieszkałe przez dobrotliwe istoty, wykorzystujące swoje potężne zdolności magiczne, aby pomagać ludowi Arelonu. Każda z tych boskich istot była jednak kiedyś zwykłym człowiekiem, dopóki nie dotknęła jej tajemnicza, odmieniająca moc Shaod. A potem, dziesięć lat temu, magia zawiodła. Elantrianie stali się zniszczonymi, słabymi, podobnymi do trędowatych istotami, a sam Elantris okrył się mrokiem, brudem i popadł w ruinę. Shaod stała się przekleństwem. Nowa stolica Arelonu, Kae, przycupnęła w cieniu Elantris, a jej mieszkańcy starali się jak mogli, aby je ignorować. Księżniczka Sarene z Ted przybywa do Kae, aby zawrzeć polityczne małżeństwo z księciem korony Raodenem. Sądząc z korespondencji, mogła spodziewać się również, że odnajdzie miłość. Dowiaduje się jednak, że Raoden nie żyje, a ona uważana jest za wdowę po nim… Zarówno Teod, jak i Arelon są pod presją zagrożenia jako ostatnie pozostałe bastiony sprzeciwiające się imperialnym zakusom fanatyków religijnych z Fjordell. Sarene postanawia wykorzystać jak najlepiej swoją smutną sytuację i użyć wpływów, aby ukrócić machinacje Hrathena, fjordelskiego kapłana, który przybył do Arelonu, aby go nawrócić i podporządkować swemu panu i swemu bogu. Ani Sarene, ani Hrathen nie podejrzewali nawet prawdy o zniknięciu księcia Raodena, który padł ofiarą dziwnej choroby, uderzającej upadłych bogów Elantris i został zamknięty w mrocznym mieście. Jego próby stworzenia z nędzników zamkniętych wraz z nim rozpoczęło serię zdarzeń, które przyniosą nadzieję Arelonowi i być może nawet odkryją sekret samego Elantris.

Dlaczego chcę po nią sięgnąć? Bo czytałam tę powieść dawno i już nic a nic z niej nie pamiętam, jestem ciekawa jak podobał mi się debiut Sandersona. 


Okładki i opisy pochodzą ze stron wydawnictw.
Dlaczego stworzyłam ten post? 
Ano dlatego, że z całą pewnością zapomnę, co chciałam przeczytać... 
Niech Book będzie z Wami, 
Matylda


Gdy skończyłam czytać Stop prawa, nie czekając na jakiekolwiek recenzje, chwyciłam za tom drugi przygód Waximilliuma Ladriana, muszę przyznać, że w Cieniach tożsamości wypadł równie dobrze, co w pierwszej części. 

Wax dzięki osiągnięciom w walce z przestępczością tłamszącą Elendel, stał się osobą jeszcze bardziej rozpoznawalną, ale jednocześnie na jego działania konstable przymykają oko, stał się ich niezależnym członkiem. Zadania jakie na niego czekają w tej części do łatwych nie należą, Wax nie zdaje sobie sprawy z jaką potęgą przyjdzie mu się mierzyć. Kiedy ginie brat gubernatora wraz niemal z całym półświatkiem Elendel, lord Ladrian staje przed rozwiązaniem makabrycznej zbrodni. Nie wie kogo nią obarczyć, nie wie, co czai się we mgle, wie jedno, nie spocznie, póki sprawiedliwości nie stanie się zadość. Do pomocy będzie miał Wayne'a, który jak zwykle świetnie sobie radzi z rozładowaniem atmosfery oraz Marasi Colms będącą nieco zagubioną w nowej sytuacji, ale dzielnie stawiającą czoło nowym wyzwaniom. Nad Elendel zawisną ciemne chmury, lud już dłużej nie może znieść, tego jak się go traktuje. Sytuacja prostego człowieka w świecie Sandersona przypomina tę, którą musieli znosić ludzie podczas rewolucji przemysłowej, szesnastogodzinny dzień pracy? Zapracowani, niewidzący dzieci rodzice? Życie od pierwszego do pierwszego. Od nocy do nocy. Pracy w Elendel brakuje, ale rąk do niej nie, a gęby trzeba wykarmić, ludzie chcą jeść, ale czasem nie mają czym zabić głód. Wax staje przed trudnym zadaniem, w którym mitologiczne postacie przestają żyć w świecie wyobrażeń, one kryją się wśród mgieł.  

Zacznijmy od minusów, czyli od Marasi Colms. Szczerze mówiąc, jej postawa w tej części mnie irytowała, jej przemyślenia i rozdziały, w których się pojawiała, należały do najmniej przyjemnych, ale jedno muszę Marasi przyznać, szczwana z niej bestia. Kto jak kto, ale lady Colms świetnie sobie radzi w rozwikływaniu zagadek. Druga z kobiecych postaci, czyli Steris w tym tomie rozkwitła, jeśli w pierwszej części ją średnio lubiłam, tak w tej historii mnie wręcz urzekła. Pokazała swą ludzką twarz, stała się nieco bardziej przystępna, żałuję jednak, że było jej tak niewiele, bo sceny z nią naprawdę mi się podobały. Chociaż intryga w tym tomie była o wiele lepsza niż w Stopie prawa, to jednak czegoś mi zabrakło, w pewnych momentach mogłam przewidzieć, co się stanie, bo Sanderson... cóż, zastosował wybiegi, z którymi mieliśmy już do czynienia w pierwszej części przygód Waxa. Nie chcę tutaj spoilerować, ale wierzcie mi na słowo, troszkę autor poszedł na łatwiznę. Ale czy to źle? Myślę, że nie, bo i nie byłam rozczarowana lekturą. Nie oczekiwałam, że będzie to fantastyka, której oddam się bez reszty, ale faktem jest jednak to, że wszystkie powieści Sandersona wręcz pożeram, bo autor posiada smykałkę do tworzenia świetnych zdań i nietuzinkowych postaci. Cienie tożsamości końcówką wprawiły mnie w niemałe osłupienie, wręcz nie wierzyłam, co czytam, Sanderson miał czelność tak mnie wodzić za nos! Tak krążyć i powoli dziergać rozwiązanie zagadki, a okazało się one naprawdę świetne. Co jeszcze ujęło mnie w Cieniach? Problemy jakie stają przed bohaterami, czasem nie ma prostej drogi, nie ma możliwości, by podjąć dobrą decyzję, postacie muszą zadecydować, co jest mniejszym złem... 

W Cieniach tożsamości autor otwiera przed nami drzwi do przeszłości bohaterów, którzy muszą na naszych oczach mierzyć się z jej echami, Marasi wytyka się jej pochodzenie, to jak szybko wspięła się w drabinie kariery; Wayne pokutuje swój grzech i ciągle próbuje go naprawić, z kolei Waxa dręczą wspomnienia ukochanej. Sanderson umiejętnie dawkuje tajemnice, gdy odkrywa przed nami kolejne karty, jednocześnie następne zakrywa, nic nie jest pewne. Po zakończeniu Cieni tożsamości nie miałam złudzeń, autor mnie z nich obdarł, w świecie, którzy stworzył, w  Scadrianie jest jeszcze wiele do odkrycia, wiele do poznania, a ja... nie mogę być niczego pewna. 

Polecam Wam przygodę z Waxem i jego kompanami, jeśli szukacie strzelanin, napięcia, efektownych pościgów i wielopoziomowej intrygi, to jest książka dla Was. Fantastyka w tej powieści występuje w o wiele większej ilości, cóż, ja uwielbiam takie klimaty, więc jak dla mnie Sanderson idzie w dobrym kierunku. Polecam Wam przygodę z tą książką, nie jest długa, nie jest trudna w odbiorze, ale za to jak pięknie prezentuje się na półce... Dominik Broniek znowu stanął na wysokości zadania!

Niech Book będzie z Wami,
Matylda


A myślałam, że Wachowscy skończyli się na pierwszej części Matrixa i na ułamki sekund pojawili się znowu ze swoim geniuszem w całkiem niezłym Atlasie Chmur, cóż, muszę przyznać: nie spodziewałam się, że produkcja Netfixu wyjdzie im tak zacnie. Sense8 to mój faworyt, jeśli chodzi o seriale, które obejrzałam w 2016 roku, jest w nim wszystko: trochę sf, trochę obyczajówki, trochę kryminału i sensacji. Może ktoś zarzucić temu serialowi, że na początku się dłuży, w moim mniemaniu nie, pierwsze epizody miały nas zaznajomić z poszczególnymi bohaterami. Poznać nas z nimi, pokazać motywacje, nim Wachowscy rzucą ich na głęboką wodę. Żadna postać nie ma słabych punktów. Mamy Willa z Chicago, który jest świetnym i sprawiedliwym gliniarzem, Nomi, która żyje wraz z ukochaną, Lito będącego gwiazdą meksykańskich filmów, Riley młodą i zagubioną dziewczynę, Capheusa żyjącego w Narobi i ledwo wiążącego koniec z końcem, Kalę nieszczęśliwie zaręczoną, Wolfganga złodzieja, Sun kobietę o wielu twarzach. Ich losy zostały splecione. Oni to jedność. Kiedy któremuś potrzebna jest pomoc, mogą zwrócić się o nią do pozostałej siódemki. Mamy mistrza sztuk walki, kierowcę, hakera, naukowca... To ósemka niezwykłych ludzi, którzy muszą stawić czoło nieznanemu niebezpieczeństwu, ktoś czyha na ich życie, ich szczególną więź traktuje nie jako dar, ale jako zagrożenie dla całej ludzkości. Nieznajomi sobie ludzie, rozsiani po całej planecie, nagle stają się sobie bliscy, stają się jednością, która jedynie razem jest w stanie pokonywać przeszkody. W gromadzie siła. 

Muszę przyznać, że bardziej od wątków związanych z ratowaniem życia, urzekły mnie fragmenty obyczajowe. W tej produkcji mamy wiele rodzajów miłości i mam wrażenie, że to ona w głównej mierze gra tutaj główną rolę. Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi mi tutaj jedynie o romanse pomiędzy bohaterami, ale przede wszystkim uczucia np. dzieci do rodziców, czy odwrotnie, mamy w tej produkcji oczywiście i kochanków, i to naprawdę różnych. Jest transseksualista, są homoseksualiści, jest wreszcie kiełkujące uczucie pomiędzy dwiema głównymi postaciami, jest nieszczęśliwa miłość, jest miłość zraniona i stracona. Tak, ten serial bazuje na emocjach, wręcz na nich gra. Pokazuje szczęście, oddanie, rozpacz, ale jednocześnie daje nadzieje... W trudnych sytuacjach ósemka może na siebie liczyć, służą sobie radami i wzajemnie się poznają. 

Muzyka w serialu to jeden z jej atutów, co jak co tworzy ona świetny nastrój i dopełnia fabułę. Aktorzy świetnie się spisali. Kocham Doonę Bae, jej role w Atlasie Chmur mnie urzekły, grając Sun jeszcze mocniej mnie do siebie przekonała. Mam ogromną chrapkę na kolejną produkcję z nią! Jest taka eteryczna!

Polecam fanom sf, którzy lubią też trochę obyczajowych elementów w produkcjach, ja przy tym serialu bawiłam się znakomicie i niejednokrotnie otwierałam buzię ze zdziwienia. Myślę, że przy sesnse8 możecie się przyjemnie zaskoczyć Cóż, teraz muszę czekać do 2017 roku na kolejny sezon, już nie mogę wytrzymać!

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda


Zawiodłam się. Zwyczajnie z powieścią Gołkowskiego nie było mi po drodze, ani świat przedstawiony mnie nie urzekł, ani styl, ani główny bohater, ani fabuła. Męczyłam tę powieść miesiąc! Aż wreszcie ostatkami sił dotarłam do jej końca i właściwie... On nic w moim odbiorze powieści nie zmienił. Niczego nie zamknął, wręcz jest swoistym Panie, teraz to będziesz musiał kupić moją następną książkę, huhuhu! Ale wiecie co? Ja przygodę z powieściami Gołkowskiego kończę, było to moje pierwsze z nim spotkanie, ale wypadło bardzo, bardzo słabo.

Apokalipsę spartaczono, Ziemia przestała się obracać, nie ma wiatru, nie ma niemal wody, świat zamienia się w jałową pustynie, a kolejne pokolenie ludzi już nigdy nie zagości na Ziemi. Wesoła gromada aniołów postanowiła wcielić w swoje szeregi niektórych ocalałych (nie wiem czym się kierują przy wyborze), uczynić z nich komorników mających ścigać dłużników - osoby, którym niespieszno na tamtej świat, a które radośnie grzeszą, bo skrzydlate bestie średnio radzą sobie ze ściąganiem należności. Ten wątek sam w sobie budzi moje wątpliwości, był tak średnio umotywowany, ludzi było o wiele więcej niż zakładał plan Apokalipsy i anioły nie poradziły sobie ze ściganiem grzeszników, chociaż posiadały cały zastęp potworów, które mogłaby przecież do skutku siekać wszystkich jak leci. Że niby to wszystko ma się dziać osobiście - tak, dobrze rozumiecie, Apokalipsa w wydaniu Gołkowskiego puka do drzwi każdego bez wyjątku. Całkiem w porządku pomysł, ale zauważcie, że ci ludzie nie mieli żadnych realnych szans na życie, więc i tak w końcu by umarli, cóż, jeszcze ten wątek zrozumiem, ale wielu odpowiedzi na coraz bardziej piętrzące się pytania nie dostałam. Świat obserwujemy oczami jednego z Komorników, muszę przyznać, że pisząc te recenzje, nie pamiętałam imienia tego bohatera, świadczy to tylko o tym, jak słabą był postacią. O, nazywał się Ezekiel Siódmy. Nie rozumiałam jego decyzji. Nie rozumiałam, czemu podpisując jakiś dokument, nie czytał jego treści. Wreszcie nie rozumiałam, po co on się znalazł w tym świecie. On tylko krążył z miejsca na miejsce, był takim polującym na ludzi rambo. Taki bohater nikt - nie można napisać jaki był (oprócz tego, że fragmentami dość ostro irytujący), zresztą ten zarzut tyczy się większości postaci w powieści, mogę o tych bohaterach napisać jedno - chcą żyć... Komornik przypominał mi grę, w której główną postacią mamy wykonywać questy, ale wiecie, co? One wszystkie są poboczne. Gołkowski jedynie kończy zlecenia, jakie ma do wykonania jego główny bohater, wszystko inne wisi w powietrzu, wszystko inne budzi wątpliwości. A Komornik lata sobie po jałowej ziemi, wszędzie jest to samo, wszędzie ktoś/coś go atakuje, o ile pierwsze zlecenie było ciekawe to im dalej w las, tym to wszystko już było. 

Toporny język i drętwe dialogi chyba wyciągnięte wprost z ust bohaterów jednego z tych paradokumentalnych seriali, emocje takie jak w Trudnych sprawach... Tak szczerze mówiąc to oprócz okładki i ilustracji to w tej książce nic mi się nie podobało. Nic. Irytowało mnie to, że Gołkowski raz stwierdza, że zrobi z powieści komedię, a innym razem w podobnych sytuacjach wszystko czynił zupełnie poważnym. Nie liczyłam na powieść, która mnie oczaruje, ale miałam jakieś nadzieje, że chociaż będzie potrafiła mnie wciągnąć, że szybko będzie się przez nią brnęło, cóż, próżne me nadzieje jak widać. Na uwagę zasługuje jedynie kreacja świata, w którym ludzie musieli wrócić do zwyczajów przodków - bez technologii, wszystko koszerne, Ziemia po Apokalipsie przypomina odrobinę Starożytny Rzym. Sami wybierzecie czy chcecie sięgnąć po tej tytuł, mnie niestety on nie sprawił przyjemności, ale może po prostu to nie moje klimaty.

Niech Book będzie z Wami, 
Matylda